یگانه بانوی دلها

جمعه و روزه و افطار،دلم می سوزد…
جمعه و روزه و افطار،دلم می سوزد…
آه از دوری دلدار دلم می سوزد…
آه از این درد دل آزار دلم می سوزد…
باز هم صحبت آب و عطش و سوختن است…
روضه داغ علمدار دلم می سوزد…

ماه خوب خدا
تقویم‌ها ورق خوردند، ماه‌ها از پی هم آمدند و رفتند، رجب، شعبان و … حالا دوباره سفره باز شده و فصل مهمانی خدا از راه رسیده است، باید لب از طعام بست، دل خالی کرد از غیر و آن گاه وضویی ساخت، دوگانه‌ای خواند و بعد زانو زد کنار سفره‌ای که غذایش، روح را پروار می‌کند و جسم را هم به کار می‌آید. رمضان از راه رسید تا دوباره فاصله آسمان و زمین کم شود و طلوع خورشید معنای دوباره‌ای بیابد و غروبش سرشار از حسی شود که عاشقانه‌ترین شعرها هم نمی‌تواند، لحظه‌ای از لحظاتش را تصویر کند.
تصویر ماه خوب خدا
حالا قدر لحظه‌ها را بهتر می‌دانیم، لحظه‌هایی که مثل همیشه می‌گذرند، نمی‌ایستند، کند یا تند فرقی نمی‌کند، مهم یافتن قدر گمشده همین لحظه‌هاست، همین لحظه‌های ساده و معمولی که در این ماه می‌توانند بعد پیدا کنند و تو را آشتی دهند با همه آن چیزهایی که گاه فراموش می‌شوند.حالا رمضان از راه رسیده است، با شب‌های قدرش، باران رحمتش و با عطر آسمانی سحرهایش.
رمضان ماه خوب خداست، ماهی که یادت می‌دهد چگونه جسم را فراموش کنی و روحت را پرواز دهی. لب از طعام ببندی و عطشت را با تشنگی رفع کنی، «آب کم جو تشنگی‌آور به دست» در این ماه معنی می‌یابد، تا سحرها دست‌هایت راه آسمان را بجوید و لب‌هایت نجوا کند.
اللهم انی اسئلک من بهائک بابهاه، و کل بهائک بهی، اللهم انی اسئلک ببهائک کلهِ.
شب‌هایی که گاه کش می‌آید در ناله‌هایی که گره می‌خورد به الغوث، الغوث‌هایی که در اطرافت طنین می‌اندازد، الغوث‌هایی که اشک را به چشمانت می‌آورد تا طلب کنی رهایی را، رهایی از ستمی که بر خود روا می‌داری و روحی که اسیرش کرده‌ای در کالبد جسم.مرغ باغ ملکوتی،‌ اما عالم خاک گاهی اسیر می‌کند آدم را و رمضان ماه پر کشیدن است، ماه رها شدن است از همین خاکی که گاه بدجوری دامنگیر آدم می‌شود و نمی‌گذارد تکلم ملکوت را بشنود که سرشار از عاشقانه‌هاست.رمضان حالا از راه رسیده است و موسم عاشقی را همراه سحر دل‌انگیز اذان در کوچه‌ها و خیابان‌ها تکثیر می‌کند. حالا می‌شود، گوشه‌ای نشست و چشم‌ها را بست و سفر را آغاز کرد؛ سفری که از خودشناسی شروع می‌شود از گشتن لابه‌لای خاطره‌ها، از پرسه زدن در حوالی احساس و خیره شدن به راز زیبای جوانه‌ای که می‌خواهد زندگی را آغاز کند.رمضان ماه آغاز کردن است، ماه پیوند زدن خودشناسی است به خودسازی و آماده شدن برای طی کردن روزهایی که در راهند.
رمضان ماه خوب خداست، ماه آشتی با لحظه‌ها،‌ ثانیه‌ها، دقیقه‌ها،‌ ساعت‌ها و روزها. رمضان ماه درک همه آن چیزهایی است که در سایر ماه‌ها از درکشان عاجزیم. درک لذت فرستادن یک صلوات یا گفتن یک سبحان‌الله از ته دل.
رمضان ماه ساختن است و زندگی کردن، رمضان ماه دیدن است. اما با چشم دل، ماه تجربه کردن است و قد کشیدن روح و چه خوشبخت است کسی که ثانیه ثانیه این ماه را با حضور پیوند بزند و یادش باشد که اگر حضور می‌خواهد نباید غفلت کند.
«حضوری گر همی خواهی از او غافل مشو حافظ»