یگانه بانوی دلها

زمستانهای قطبی در رگم جاریست

مشتاقم کشم خورشیدرا یک لحظه درآغوش و نگذارند

زبان شعله می لیسد در ودیوار شهرم را

برآنم تا کنم این شعله را خاموش ونگذارند

کسی در کوچه های استخونم میزند فریاد :

به نانی حرمت خورشیدرا مفروش ونگذارند